اندیشه من درباره سازه

          آرین آریان 
            بازدید : 138
          سه شنبه 15 بهمن 1392
           نظرات (0)
        

اندیشه من درباره سازه دو نوع است. نخست سازه فیزیک که در بطن خود از هنجار فیزیک پیروی می نماید. سازه دوم صناعتی هست که دو ویژگی دارد. یک ویژگی نشانگر وام گرفتن جانور بشر از طبیعت و محتوای آن و ویژگی بعدی نمایانگر مصنوع فناوری که از دانش تغذیه می کند. آنچه که چالش انگیز می باشد وام بشری از طبیعت و ارائه آفریده هایی که هنر نام دارد.

هنر در شاخه ها و گونه های خود هر چه که باشد مصنوعی هست که اغلب زاییده عاطفه واکنش بیوشیمی نوع بشر به حساب می آید. به حساب نمی آوریم این مصنوع خود به حساب رفته است. جیب تماشاگران این مخلوقات هیچ گاه رو به فزونی نیست زیرا که بیش از حد دلبسته چنین آفریده های برداشتی اند. مهم ترین خیانت (به زبان اخلاق!) در جهان آفریده های برداشتی آفرینش هایی هستند که بر ضد ریشه مغذی دهنده خود عمل می کنند. آنهایی که در اوج نمک نشناسی تیشه بر تنه طبیعت میزنند! بیشترین ایده های نوع بشر از کوبیدن های این پتک بر می خیزد و خود را در قالب های ایده آل ها روشنگری می کند (آرزوی من کوری دو چشمم بود تا این روشنگری های دلقک گونه پر تلالو را نبینم) از بیماری بهره نمی جویم چرا که برای ذهن نشخوار کن این جستار بارها به تکرار آمده است. هیستریک کلی حیوان بشر برخواسته از ایده آل های اوست. منصفانه ترین مصنوع را رئالیسم آن می دانم. کما اینکه گاه و بی گاه رئالیسم هم در ضمیر خود بر ضد خود کارکردی سودمند برای جیب مخترعان این برهه را داراست. بهترین هنر در نزدمن همانی است که سورئال را به رخ رئالیسم قلابی می کشد. بهره جویی از واقعیت نیازمند ریزش طرحی است فرا سو تا سوی حقیقت وجود را بشناسد و بیاگاهاند. آگاهی از فراسو تا سو آنقدر دلپذیر است که اندیشیدن را در حاشیه های ذهر آگینش گرفتار می نماید. بنابراین دلپذیر فقط از این جهت که سوی دیگری وجود ندارد. جاندار بشر بدهکار فیزیک است! گرانی آن فقط جوششی هست که لذت را همواره بازیچه دست حیوان بشر قرار داده و گاه و بی گاه جدا نشدنی است. ای کاش لذت عصب پریشی در کار نبود! جانور بشر خواستار بازگشتی نوین به لذت راستین خود هست. هر گاه که دلقک عصب پریش را به کناری گذاشتیم دیگر بدهکار طبیعت نخواهیم بود. آزار این بدهی خود هیستیرکی دیگر بدنبال دارد و رنج های انسانیت فزونی می یابد! چون کینه ای نیست افزایش رنج ، تلخ سرشتی نوع بشر را به روشنی تمام به کرسی می نشاند. فرمانروای انواع بشر خردمندی اوست که هیچ گاه چند گونه آنالیز نمی کند تا تمثیل ها را به جای قیاس و قیاس ها را به جای منطق بکار برد. وظیفه ما نیست تا فرمانروای خویش را پر و بال دهیم چون پاچه خواران انسانیت را با خرد محض فرسنگ ها فاصله است.

نویسنده: آرین آریان

برچسب ها فلسفه، تراژدی جان تلخ، اندیشه من درباره سازه دو نوع است، سازه فیزیک، سازه هنر، مصنوع فناوری ,