آن گونه که هستیم می خندیم ، می گرییم ، میترسیم، بیمار میشویم ، بهبود مییابیم ، زیست میکنیم و در پایانمیمیریم. چند گونه نیستیم پس چگونه هستیم؟ انعطاف پذیری پشت اندر پشت من ، سفسطه جریان مرموز را به تکاپو انداخته است.حیوان بشر آن گونه وجود دارد که پوچ است.اگر رها باشی ، به سادگی ابراز تن می کنی. اگر پذیرفتی که وجودپوچ مطلق است رها نمیشوی ، بلکه به رهایی تن باز می گردی و در اوج رهایی ناب سازی را دور می نمایی. پوچی وجود هیچ تناقضی با زیستن ندارد! اگر این جمله را صرفاً برای تاکید بیشتر دریافته باشیم. من از خمیده زندگی خط ممتدی نیافته ام چون جستجو گر نبودم! اگر احتیاط شرط عقل باشد ، زندگی هم مشروط به جستجوگری است. بشر در زمان حال زیست میکند و در زمان حال می کاود. سازندگی مانند پیکرتراشی هست و حرفه جستجو گران جز این نیست. دنباله روی پیشه زندگانی است. من یکی از بی پایان باشندگانم. حیوان بشر تک باشنده وجود است. حتی سازگاری هم مردود و بی معناست. در ترادف باشندگی و زیست برای ابراز وجود در عین پذیرش پوچی محض وجود شکی نیست چون حقیقت دارد. بشر وقتی طعم راستین لذت را می چشد که از باشندگی خویش دنبال رو نگردد. دنباله روی همانا فسادی دیگر مزید بر تباهی زندگی می افزاید همانگونه که زندگی خود دنباله روی سازندگان بکر انسانیت محسوب می گردد. فساد مزید بر زندگی از اخلاق به ابر اخلاق رفتن است. این سفسطه بکر را دوست دارم. چون سیاهی بشر را پویاتر از همیه بازتاب می دهد! ناظر پشت پنجره هوای بیرون به سرش می زند. ناظر خارج از پنجره هوای داخل را پذیراست. هر دو ناظر نمی دانند که باید سازنده پنجره را زیر گیوتین اخلاق کش قرار داد. هر دو ناظر رونده اند چون در پیچ و تاب مکانیک اخلاق بولهوس گشته اند. تا کنون هیچ کدام از ما حیوانات، اخلاق را تا به این حد مکانیکی نشناخته بودیم اما در شناخت واقعی اخلاق دستگاه انسان سازی است جهت تعیین مرز برای جانور بشر. سوخت دستگاه لهو و لعبی که پردازشگرانه چرخ دنده های این منظومه به گرد خویش را دوارتر از همیشه می کند. بشر سپری است در برابر پردازش خیال و بدین صورت جانش در لا به لای چرخ دنده های اخلاق خون آلود نمی گردد. هیچ انگاری جان را ارزنده ارائه می دهد اما به راستی که جان ارزنده است ، جان ارزانی هم نیست ، جان دهنده هم نیست ، جان فرآیندی پوچ است.

نویسنده : آرین آریان

 شاید بیان این جمله گستاخ باشد ، کما اینکه صراحت خرد ایجاب می کند که کلام هم صریح باشد. بشریت هیچگاه به دنبال حقیقت نبوده و از واژه حقیقت بزرگ اسطوره ای ساخته به قد و قامت تاریخ پر تلاطمش. بر خلاف تصور ظاهری از جستجو در بطن و برون وی در جوش و خروش بوده و هست. این واژه ساده اما پر رمز و راز انبرکی بر دستان سوداگران مفلوک که در اسطوره خود پنهان گشته اند. وقتی که می گوییم حقیقت یعنی آن چیزی که وجود دارد با تمامی خصوصیات فیزیکی که ذهن زیر و زبرین جانور بشر در پذیرش آن دچار واماندگی مزمن گردیده ، هیچ گاه به گزاف نگفته ایم. گزافی سخن در زبان اسطوره به روشنی نمایان است. واماندگی مزمن ذهن معلولی نیست که پیش از آن خطا و ناسنجیدگی خرد رخسار قرمز کند. خرد خجول نیست اما انسان افسانه ای است سرافکنده. شرمساری این خطا شاخه ای از درخت موهومات می باشد که از خاک انعطافی و قدرت طلبی انسان تغذیه می گردد. به هر روی جانور بشر سویی نیست که در پی فراسو باشد. و نه فرا سو است تا فرو نشیند ، تا اینکه دیگری پرواز را بیازماید. اگر خرد را بازیچه این الاکلنگ پیر نماییم به این راستین می رسیم که خدا وجود ندارد و جهان آفریننده آشکار می گردد. تصور خدا برای جهانِ وجود و آفریینده به سادگی همه چیز را مردود می شمارد. مردود شدن در عین بودن و ابراز نمودن بیهوده کاری جدای از پوچی است. پوچی ترد نمی شود زیرا که پوچ گرایی مهرک تاییدی بر حقیقت پوچی وجود است و به همین صورت خرد گرایی هیچ گاه نمی تواند رخسار قرمز دروغین ِخرد را منقوش نماید. زمانی که خردگریان شرمگین داس و کلنگ حیوان کشی را به کناری نهادند ، الاکلنگ خداگرایی نابود خواهد شد چرا که صناعت زیبا و ظریفی بیش نیست و نخواهد بود. آن چیز شایسته مرگ است که زاییده گردد و رشد کند. این دو چوبک توجیه حتی شایستگی مردن هم ندارد. پستی اش عمیق تر از مکاتب بوده که افسانه اش گوش جهان را کر نموده و پرده ای هست درمقابل مردمک های خرد نوع بشر. هیچ گاه اجازه نمی دهم از این جستار وام بگیرید برای تکثیر! بی میلی من در همین است که دوباره سازی شما ، به خرد و اندیشه من شایستگی می دهد! پس به دنبال تکثیر و سازش های پی در پی نباشید! دشمن بشر چیزی است که بکوشد تا او را شایسته و کارا تجلی دهد. او کیست؟ انسان و فرزندش؟! زندگی و کلیتش اسطوره الاکلنگ دروغینی است به پهنای خمیده زمین در بسط زمان جاندار بشر.

نویسنده: آرین آریان

توشه راه سنگ هایی  است که باید زیر پاهای لرزان خرد خورد و خمیر شوند. این سنگ ها اختیار جانور بشر را در پیمایش به گرد خویش محدود می کند. سخن اگر دلپذیر باشد گوهر اندیشه گم می شود. نیروی قلم حاصل از فعل و انفعالات شیمی فیزیک وجود در پیمایشی پوچ است. لذت حاصل از پوچی وجود توامان با رهایی جانور بشر چراغ قرمزی ندارد. انتزاع شیوه نیست تا درجه بندی گردد. انتزاعی هستیم چون در عین تن دریافتگی طبیعت ملموس برون را پوچی محض می دانیم. پوچی با تحرک گرداگرد فرق است. محرک دایره ، نادانی انسان را از رگ و پی پوچ خود نشات نمی گیرد. ریشه گیاه را بخشکانید تا شاخ و برگش میوه ندهد! اگر در ادراک حال باشیم ، به این بنیاد می رسیم که محتوای کنون برای تن تکرار نخواهد شد. پوچی وجود آن سوی تن در جریان است. نمی گویم پوچی را دوست دارم. اگر چنین باشد زندانی محرک دایره هستم. من به عنوان یک جاندار از نوع بشر قهقهه سر می دهم نه برای سرخوشی ، بلکه برای پای نهادن در خارج از آن خط خمیده محرک. پوچی وجود عین رهایی است! پدیداری نقاط خارج از خمیده محرک ، پوچ گرایی را باطل می نماید. در رد پوچ گرایی کافی است مکاتب را زیر گیوتین زندگی کش قرار دهیم. رهاییعین پوچی و پوچی عین رهایی است! چهره فریبای آزادی بازتابی به گستردگی مرداب های بی نور داراست. قرار بر فرار ترجیح است چون خمیده عواطف مسبب صف آرایی آزادی و پوچی در تقابل یکدیگرند. در کلبه پوچی می توان خندید ، گریست ، ترسید ، بی آنکه طلب کرد. اگر طلب نماییم بدانیم که فرار را بر قرار مقدم دانسته ایم. قرار قاعده فیزیک هست. اکنون این جستار گنجایشی میخواهد خارج از خمیده فرار. لذت از پوچی وجود نشات یافته و گسترش می یابد. تمامی لذات در کلبه ای خلاصه می گردند. ببر شکار می کند همانطور که عقرب فرزندش را نیش می زند. ذهر ناشی از نیش دانایی ، بهترین علت برای رد معلول خردگرایی است. معلول خرد گرایی خود علتی بزرگ است که سنگ بنای سازمان ضد گرایشات را از نو و برای نخستین بار بنا می کند. خشت هر چه که باشد ، برتر از آینه نیست. خشت ضد گرایشات آینه های ناموهومی محسوب می گردد نه برای ترسیم بلکه برای آزمون و خطا و در این میان آن چیزی که پوچ نماست می سوزد و نوع بشر در پوچی محض وجود رها می گردد.

وقتی که وسعت این بازیگرخانه پر هیاهو را می نگرم نخست به عقلانیت شک می کنم. هیچ گاه شک مقدمه یقین نیست ، چه بسا که چالش یقین بینش پدیدار می سازد. عقلانیت به سان عروسک بندبازی که دست آویز یقین گشته است. عقلانیت نقطه کور هست و لذتش کوری کمیک برای کسانی که گمان می کنند از شک به یقین رسیده اند. حیوان بشر به خاطر کنجکاوی جستجوگرانه ، خود دلایل رویدادهایی است که پی در پی هم به وقوع می پیوندند. معلول ها راستین هایی اند که نیازمند ذهنی یقین پذیر بدان ها نبوده و نخواهد بود. گرسنگی واداشت رفتاری تراژیک می باشد که از سگ سر می زند! واقعیتی که ستون رویدادهای پیاپی وجود را استوار می کند پیامدی ساده داراست. عقلانیت سادگی را پیچیده و در نهایت دشوار می نمایاند و نمایشگر آن دانش بالنده انسان هست! سقوط ارزش بر دشت ضد ارزشی از همین بالندگی سست مآبانه ناشی می گردد. فریادمان رساست که انسان چقدر سست بنیاد هست! سادگی آن قدر ملموس و روان جاری است که عقلانیت در برابرش چون سرابی خشک گویای اوج شهوت انسان در پایین ترین پله بالندگی می باشد. قضاوتی صریح می خواهد تا بگویم عقلانیت را مشتی هذیان پنهان در شهوت بالندگی است. مشتی کاه مساوی با مشتی خدایان و آتشی برای محو این سم کشنده و اما در آن سوی دشت ضد ارزش ، خرد چون خورشید نورافشانی می کند کما اینکه به چشم ذهن های نابینا فانوسی است در حال سوسو کردن در تاریکی حماقتشان. عقل از کاه کوهمی سازد اما خرد کوه را با دشواری طی می کند تا به نوک قله آن دست یابد. نوک قله واقعیتی هست که ذهن استوار بر دو پای نیرومند وجود را از بالا می بیند. ما از جزئیت نگری به کلیت نگری می رسیم. این دیگر تراژیک نیست. راس مثلث دو زاویه ممتاز را پالایش می کند. این پالایش رویدادی به بزرگی کمدی شیرین رهایی است. خرد کامل فراز و فرودی در روند خود خواهد داشت تا از نقص دور گردد. دشواری فراز زاییده طلب نمودن سنگ های پشت در پشت هم می باشد. کامل مصون از کمال هست! اگر اندیشه به کمال بود فرودی در کار نمی بودتا حیوان بشر فرازمند خواست های خویش گردد. علیرغم نیروی گریز از مرکز خردمند می کوشد تا به نقطه مرکزی دسترسی پیدا کند. دسترسی به مرکزی که موجودات گرداگردش را فرار می دهد جانور بشر را فرازمند می نماید. فرازمندی نخستین پله برای گام دوم رهایی محسوب می شود. از نظر عاقلانی که این جستار را می خوانند ، منِ حیوان بشر را زبان بازی قهار می یابند در حالیکه این فرسودگان فراموش کرده اند که جمله بازی هوس گونه اشان شهره آفاق گشته است!

بسیار دشوار است که چهره راستین انسان را نشان دهیم.  

نویسنده: آرین آریان

چه بسیارند انسان هایی که در روز روشندلند! کرم های شب تاب تسلیم روشنایی نیستند! اگر بدنبال شناخت راستین هستیم شب پیشه باشیم. مبادا شناخت شبانگاهی حیوان بشر را به نقطه روشندلی بازگرداند. خود بزرگ بینی تخم ناخلف اخلاق است. بزرگترین نقطه ضعف جاندار بشر دوایر خود والا بینی است. دوایر خودوالابینی فنری هست که پتانسیل انسان با کششی نافرجام نوع بشر را له کرده تا مبادازندگی را تکرار کند. ورای همه اینها قانون بقا که هنجاری تسلسل وار و غیر قابل انکار موجودیت دارد. انکار هنجار به موجودیت خود ادامه می دهد. مسیر جریان نقطه پایان دارد. هر چیزی که جریان دارد به موجودیتش ادامه خواهد داد. هنجار طبیعت وجود محض می باشد بدون صفر سیاه رنگ! باشد تا صفرهای سیاه ابزاری نباشند در دست انسان های صاحب زندگی! حیوان کشی جرم نیست که اگر چنین بود فنر خودوالابینی از کشش بالایی برخوردار نبود. اگر به طبیعت وحشی خود باز گردم کوری چشمانم درمان می شود! آه این حسرت اندوهی است قابل انکار به زبان ایده و آل هایش هدیه تخم نافرجام انسان! هوش و خرد موجودیتی هست برای پویایی واکنش بیوشیمی وجود. پوچی وجود این شانس را در اختیارمان گذاشته تا پویا باشیم با روندی روزافزون. دیواری ما بین آزادی و رهایی است. انسان به دنبال آزادی هست و حیوان بشر بدان گونه خویش رهاست. سرچشمه آزادی گودال آرمان گرایی ناهنجار است. آنگاه که خرد نوع بشر محتوای سیاه و سفید آزادی و رهایی را تشخیص داد از گودال آرمان گرایی نجات یافته. نباشد که از چاله به چاه بیافتد. چنین رویدادی ارزش هایی می آفریند به کوچکی جوامع آدمیان! ابرهایی می شوند که خورشید خرد را در پشت خود پنهان می کنند. زدودن ابرهای سیاه ملزوم به نابودی ارزش و هیچ انگاری ایده آل هاست. زیباترین نقاب ها پست ترین ارزش گذاری های روزمرگان است. آنانی که اسیر روزمرگی اند در تباهی حکمت خود دست و پا می زنند و صورتک هایشان روز از نو زیباتر و دلنشین تر می گردد. بایدهایشان شهوت است و نبایدهایشان فروتنی به روز شده. بگذاریم آنقدر فروتن بمانند تا در سرافکندگی نبایدهایشان غرق شوند. اگر پایبندید چقدر پستید زیرا که حقه باز تر از هر زمانی جلوه هایتان متغیر و هنگام خواب زیر لحاف نادانی پنهان. رویداد روزمرگان به دور نوع بشر با تمامی درونیات پوچ و بی  ارزش خود حصاری ایجاد نموده است. کلید رهایی جانور بشر در زدودن دسیسه های بولهوسانه باید ها و نبایدها در تمامیت و کلیتش نهفته و ملزوم به ذهنی هست بینا و البته در روز که حلزون ها کورند و خواب نما.