SABZINEH. Mirabbas mashooghoole chidane angoorhaye resideh dar bageh kheyli bozorgi bood. Avakhere shahrivar mah va sorkhiye shadide ghoroobe khorshid, angoorha ra ghermeztar va khoshmazetar mikard. Miraba pesari nadasht va sahebe do dokhtar bood keh yeki az anha dar koodaki janash ra az dast dade bood. Hamsare mirabbas beh khatere masmoomiyate shadid darghozasht va mir abas va sabzine tanha shodand. Mirabbas rooye derakhte gherdou dar chand metri balayash kolbehye kouchaki sakhteh bood ke hengame kar dar bagh az jahate asoodegi, sabzineh ra anja migozasht. Yek baghe wacia angoor ke dor ta dorash divar chiniyeh geli bood va abash az chah tamin mishod. Chand ta dalan pey dar peye ham samte chape bagh ra eshghal karde bood. Ordak az teflhaye zard va ghahvei khod movazebat mikard. Bagh daraye saghe nagahbane bozorgi keh kenare darbe voroodiye bagh ba zanjir be derakhte gerdoo basteh shodeh bood. Mard haminkeh karash tamam shod, vasayelash ra jam va  jour kard va beh sooye khaneye kah geliye kouchake bagh raft. Derakhte bozorge gerdooye kenare khane va sabzine rooye an va tooye kolbeh bazi mikard va ba choobha  baraye  khodash khanehaye khiali misakht. Kenare chah sar va soorat va dasthayash ra ba abe khonak shost va sabzineh ra seda kard. Ama khabari az ou nashod. Mirabas negaran be rooye derakhte gerdou raft va dakhele kolbeh ra varasi nemood amma  asari az sabzineh nabood. Bargasht va hame jaye bagh ra gasht va soodi hasel nashod. Dar negarani shadid biroon raft. Dehkadeh rooye sarashibiye kooh bana shde bood. Mardome mehrbani dasht. Mirabbas az kadkhoda komak khast. Mitarsid va modam khod ra sarzanesh mikard va ba khod migoft chera sedaye sage negahban ra jedi nagerefteh bood. Bishtare mardomeh dekadeh dar aghaze shab fanoos beh dast beh donbaleh sabzineh raftand. Sedayash mizadand. Ta sobh seda zadand va gashtand amma nabood keh nabood. Mirabas keh digar kamelan na omid shodeh bood, Mahake in sarneveshteh shoom ra nemipaziroft va modam sarash ra beh divar mikoobid va khod ra malamat  mikard. Khod ra moghasere gom shdane dokhtarash midanest va ehsase ghnah amikhteh ba naomidi az dast raftane sabzineh , dasht. Kenare jadeh barik rooye do pa neshast va dastanash ra rooye sarash gozash. Shayad khabari az dokhtare nazaninash biyavarand. Hengam shab bargasht. Beh otagh khaneh jast va zoghalha ra amadeh kard. Bad az inke zoghalha beh sorkhi gerayesh yaftand shorou beh keshidane vafoor nemood. Hamintor pok mizad. Dar oje nashegi halash kami khoob shod. Tond tond chay minooshid va be vafoor pok mizad. Teriyakash ziyad bood va baraye chand mahash kafi bood. Roozha va shabha pey dar peye ham gozashtand va sabzineh aram aram beh faramooshi sepordeh mishod. Mirabase andoohnak az ghame dokhtarash bimar shodeh bood va besiyar nakhoshbood va faghat teriyak sare payash negah midasht. Yeki az shabha tanha va bi kas dar otaghi ke engar booye sabzineh ra midad jan dad va mord. Mardome dekadeh khabardar shodand va marasem va tashrifate fote mirabas ra anjam dadand. Yek sal gozasht. Roozi az roozha gharibehei tooye jadehye dehkadeh pa gozash. Mardom vey ra nemishnakhtand va hameh negahash mikardand. Name gharibeh sarvanali bood va ham ou bood keh dar an ghoroobe kazayi dokhtare chahardah salehye mirabas ra dozdid va beh jaye kheyli doori bord va beh aghde khod dar avard. Sabzineh baraye didane pedarash bitabi mikard. Hamisheh az poshte panjareh ya rooye sakooye hovz mineshast va beh darb khireh mishod. Sarvanali gasht va baghe mirabas ra peyda kard. Nazdikeh ghoroob bood va tariki miraft keh hakem shaved. Az laye darb did keh chand nafari zamin ra shokhm mizanand va har kas mashghoole beh kari bood. Vahshati amigh jesme mard ra fara gereft, va aghab aghab miraft keh az bagh door shaved. Dar rah mardeh chaboki ra did va beh sooyash raft va ahvale mirabas ra jooya shod. Bad az shenidane fotash ghamgin va narahat goosheye jadeh neshast. Saatha gozasht va mard sang ha ra beh in var va oun var miandakht. Hala ehsase gonah tamame vojoodash ra fara gerefteh bood. Negaraniye sarvanali az in bood keh agar sabzineh majera ra befahmad ou ra baraye hamisheh tard konad. Az dehkadeh kharej shod va ba kaleskeh beh sooye roostayeh khod shetaft. Sabzineh ra did keh mashghoole dorost kardane morabaye albalou bood. Sabzineh hamin keh sarvanali ra did be tarafash shetaft ou ra dar aghoosh gerft va sarash ra rooye sineye sarvan gozasht. Engar keh arameshe ajibi az ghalbe mirabas beh ou montaghel migardid. Bad az tashrifate esteghbal, sarvan beh otagh pa gozasht va neshast va bar poshti tekiye dad. Sabzineh vafoore makhsoose sarvan ra amadeh kard va ba yek estekan chay jelovsh gozasht. Sarvan teriyak ra ba valae tamam mikeshid va az lezatash kamhaye sangintari az afiyoon migereft. Sabzineh beh kare khod mashghool shod . taghriban morabaye khoshmazeh va moatare albalou faraham mishod. Morabaye ghermez va khoonin va amade khordan. Pas az chand mah keh sabzineh bardar bood, do gholou zaeyid. Yeki pesar va yeki dokhtar, mou nemizadand. Esmeshan ra parimao va gholamhoseyn gozasht. Khanevadeye do nafariye sarvan chahar ta shod va bacheha rooz beh rooz bozorgtar mishodand va mashghoole bazihaye koodakaneyehshan mishodand

نویسنده: آرین آریان 

گاهی به همین سادگی. زیر باران راه میرفتم و محصور دنیای اطرافم می گشتم.گلها و درختان! ماشینها و اصوات زیر و بم از نزدیک و دور، که با خود می اندیشیدم چه آشفته بازاری است این جهان! به سر سه راهی رسیدم که روبرویش کافه بهاران بود. قدم به سوی کافه برداشتم و آرام وارد شدم و گوشه ای نشستم. بیشتر افرادی که به این کافه می آمدند میانسال و گاهاً کهنسال و بدیهی بود که بوی قلیان کاشان و خوانسار همه جا را پر کند. فقط یک لیوان چایی سفارش دادم و بعد از نوشیدن رفتم بیرون و برای خرید دو تکه نان شتاب کردم. یادم رفت سیگار بکشم با خود گفتم تا نانها آماده شود من هم سیگارم را میکشم و نانها را تحویل میگیرم. این روزهای تقریباً آس و پاس بودم کارنیمه دائمی ام گوش بری از این و آن بود. چاره ای نداشتم. خرج سیگار و قرص و مشروب و قهوه فرانسه اینها پول نمیخواهد؟ هفته ای یک بار قلیان را باطمع و ولع بسیار با ذغال مخصوص میکشیدم و همراه با آن کیلو کیلو موز شیرین میخوردم و دم وقت هم یک پرس کباب اصیل به رگ میزدم. با اینکه آس بودم اما نوشیدن باده عصر و شبنگاهان هیچ گاه فراموش نمیکردم. بعد از اتمام غذا برخواستم و لباسهایم را پوشیدم و به سوی ساقی شراب قرمز حرکت کردم. 1 شیشه برای 1 هفته کافی بود. چون من هرگز بدون شراب قرمز نمیخوابیدم.مستی شراب قرمز، در خواب است و افسونگریهای رنگ وا رنگ توئمان با زیبا رویان از مستی شراب قرمز زائیده میگردند. روز بعد را باصدای نا هنجار """دن بی دونگ""" گوشی پدر از خواب پریدم و رفتم در پستو در کمد سبز را باز کردم و یک بسته کمل زرد را باز کرده و رفتم به سوی حیاط خانه و جستم به سوی پارک . سیگار را روشن کردم و با ژست مخصوص به خودم پوک زدم. پوپک در پی پوک...اما باز می اندیشیدم رو صندلی پارک نشسته بودم که نگاه برق آسای دختر زیبا نگاه من گره خورد در این لحظه که گویی قلب از طپش می ایستد و زمین از حرکت، یک میل آتشین با این نگاه برق آسا به سویم ، به درونم به ذرات وجودم نفوذ کرد! با خودگفتم آره این نگاه نگاه عشق هست این صدا که هیچکس نمی شنود جز خودم صدای خوش عشق.محصور این فرشته آسمانی گردیدم در این لحظه جز فرشته آسمانی لقب دیگر برای وصفش نمی توانستم بگذارم. او درست روبروی من در 80 متری روی صندلی نشسته بود تنها آبمیوه می نوشید و گاه گاه نگاهای مرموزانه به من میکرد، اما من برخواستم و به سویش گام برداشتم و کنارش نشستم. سکوت بود نمای گرگ و میش آغاز شبانگاه بعد از گفتگوی 1ساعته پس فردا در کافه ای قرار گذاشتیم.اضطراب معده ام را می سوزاند! سیگار پشت سیگار مگر امان میداد این دوست! یا دوست نما! نامش میترا بود. میترا میگفت بیشتر برای آرامش به اینجا می آم و تا اندازه ای از بازی بچه ها لذت می برم. اما سرنوشت خواب دیگری برایش دیده بود. تعبیرشم را زودتر زمانی که باید عیان میکرد، عیان نمود یک عیان ساده و بی پیرایه. دستان زیبای میترا را گرفتم و با اجازه پدر و مادرش به عقد دائم خود در آوردم. اوایل سخت بود اما رفته رفته بهتر و بهتر میشد هر دوی مایعنی فرهاد و میترا احساس خوشبختیمیکردیم.

نویسنده: آرین آریان

سرنوشت بی سر و پا. خود را به گوشه ای کشیدم و سرم را میان دو پایم گرفتم و چشمانم را بستم. دقایقی بعد زیر نشخوار و وزوز انبوهی مگس پهن بر زمین بودم. من روایتگر چه چیزی هستم؟ از چه بگویم؟ زخم های زندگی هر لحظه چون تیشه ای سترگ بر جسم نحیف و رنجورم کوبیده میشد. خاطره ای از مخیله ام گذشت، یاد روزی که سپردمش بدست روزگار. خاطره تلخ جدایی! همیشه می گریم. می گریم چون ابر بهار که نه چون ابر پاییز! افسوس که خزان زندگیم زود به سراغم آمد و من را در مرداب خود بلعید! کدام دردها را به دوش بکشم؟ نگاه چموش رهگذران را؟ سرخوشی دخترک بادبادک باز بستنی بدست که وقتی مرا نگاه میکند خوردن بستنی از یادش میرود! نمی دانم ها و هزاران چیستان در تخیل پوسیده ام جولان میدهند! این مردم، زن و مرد، بچه و جوان با نگاه هایشان چه چیزی را میخواهند به این گوشت فرسوده بفهمانند؟ خودشان را حق به جانب و من را باطل مطلق می پندارند! کاش که می پذیرفتند و میدانستند. خودم پذیرفتم که اسیرم. اسارتی که با کریستال شروع شد. بازوهام قرمز و سوزان شده! دلمه دلمه از توش چرک و آب و خون بیرون میزند. چون تکه گوشت مسموم در این خرابه ول شدم. کاش ذهنم میتوانست آواز بخواند و مرا تیمار کند. هم قطارم از راه رسید و کنارم نشست و از لای لباس مندرسش کیسه را پرت کرد کنار تکه ذغالها! کیسه را برداشتم و اولین سوزن را آماده کردم و سریع در گوشت بازوی چرکینم فرو بردم. دقایقی گذشت و حالم کمی بهتر شد. هم قطار بعد از تزریق با همان سوزن در گوشه خرابه زیر دالان پر از مدفوع موش افتاد! گویی که مرده بود! برخواستم و از گوشه خرابه به داخل جدول پر رفت و آمد جستم. گرسنه بودم و به همین خاطر شروع کردم به گدایی! حاصل گدایی مقدار اندکی پول شد! به در دکان نانوایی رسیدم و التماس کردم تکه نانی به من بدهند. صاحب نانوایی با یک نگاه طولانی بلند شد و از 5 متری تکه نانی به طرفم پرتاب کرد و من هم مانند شغال قاپیدم و مشغول خوردن شدم. اثر تزریق داشت از بین میرفت. دوباره خماری و کوفتگی و درد و لرزش به سراغم آمد. هراسان و لرزان و با نگاهی آمیخته با ترس و وحشت راه میرفتم که ناگهان پایم پیچ خورد و نقش بر زمین شدم. توان برخواستن نداشتم ام. به زور خودم را بلند کردم و آنقدر تنم رنجور بود که هنگام بلند شدن گوزیدم. صدای گوزیدنم رهگذران را به خنده انداخت که خودم هم خنده ام گرفت! واقعا که گوزیدن تزریقی بی سرپایی مثل من خنده دار و مسخره و بی معنی هست. میخواستم همان تکه نان را استفراغ کنم اما نشد. حالم خیلی بد بود. سرم گیج میرفت. آرام به سوی خرابه بازگشتم و از لای خاک و انبوهی از آشغال به گودال گندیده ام جستم. چند دقیقه بعد مشغول ریدن شدم. از کل تن فاسدم توده متراکمی از مدفوع که به مدفوع آدمی زاد هم شباهت نداشت و ترکیبی بود از تکه نان های هضم نشده و چرک و خون از سوراخ کونم بیرون زد. در همین حین که تار میدیدم ودر خماری شدید بودم با کله روی مدفوع ام افتادم و حجم مدفوع به صورت و دهانم ماسیده شد. خود را به گوشه ای کشیدم و سرم را میان دو پایم گرفتم و چشمانم را بستم. دقایقی بعد زیر نشخوار و وزوز انبوهی مگس پهن بر زمین بودم

عشق خیالی. آن نگاه افسونگر با چشمانی خمار کهغمزه مستی اش دل را به سوی سرسرای اهورای عشق میبرد و جان را شعله ور میکند. شعله های عشق، خاکستری را بر جای می نهد که هر ذره از آن را روح آتش، رقص زلال پرچین های آبی و قرمزی لبهای نقاشی شده در بطن میل ذاتی ام بر می افروزد و میرقصاند...مهرداد داشت این جمله ها را بر کاغذ سپید با حاشیه های ارغوانی مینوشت. قلم را رها کرد و به سمت پنجره اتاق گام برداشت. پرده نیلی رنگ را کنار زد و از پشت شیشه قطره های باران را دید که بر شیشه میخوردند و با هر برخورد ، به قطره های ریزتری تبدیل و در هوای ترنم آمیز پراکنده میشدند...تو کویر خاطر من شایدم تو یه سرابی یه سرابی، تو قشنگی تو قشنگی مثل یک عکس خیالی توی قابی...مهرداد میخواند و طنین آوازش قطره های زیبای باران را با خود هم نوا میکرد و خاک نم خورده کوچه را به رقص وا میداشت. برگشت و روی صندلی چوبی نشست و چشمانش را بست. طنین طرق طروق صندلی چوبی کهنه روحش را نوازش داد. برای یک عاشق هر صدایی دل انگیز و مهربان است، حتی صدای صندلی کهنه چوبی که زمانی پدربزرگ، کنار درب خانه روی آن مینشست و انتظار میکشید! انتظار چه چیز؟ساعتها به نقطه ای خیره میشد و انتظار میکشید! شاید آشنایی، دوستی، غریبه ای به سویش بشتابد و همدرد او گردد. اما پدربزرگ سالهاست که مرده بود. چشمانش را گشود و دیوان حافظ را از روی قفسه برداشت آرام باز کرد. "شنیده ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت، فراق یار نه آن میکند که بتوان گفت" با خواندن این بیت اشک بر گونه اش جاری شد. ضربه های باران به شیشه پنجره ریتم مخصوص به خود گرفته بود. ریتم باران تمپوی درونش را به مرز انفجار رساند. بلند شد و خود را روی تخت خواب پرتاب کرد. نگاهش به نور لامپ کم سوی سرای دوخته شد. لحظاتی بعد از جایش برخواست و به کوچه شتافت. باران آرام گرفته بود و نسیم، سوز چشمانش را خنک میکرد. حرکت کرد. از سرای خانه به سمتی که نمیدانست! خاک با حرکت موج گونه آب قرین شده بود و در برخورد همرگه هایشان طرح ها و اشکال حیرت انگیزی ساخته بودند. مهرداد در تماشای اشکال روی زمین گل آلود بود. از میان انبوهی شکل و طرح ، جای پای بزرگی که به شکل گل فرو رفته توی زمین بود ، نگاهش را به خود جلب نمود. با خود گفت: شاید جای پای کهنه فروش محله باشد. رویش را برگرداند و آن طرف تر گربه پیر را دید که روی انبوهی از گل و شل، پلاس شده و به او زل زده و غذا میخواست. مهرداد اهمیتی نداد و رهایش کرد. به راهش ادامه داد. شعله های درونش دوباره برافروخته شدند. باور داشت که عاشق است، عشق او را به تلاطم وحشی انداخته بود. احساس میکردوحشی است و درنده خوی اما آنقدر لطیف و ظریف بود که این دو نمیتوانستند کنار هم باشند. گام هایش تندتر شد و آنچنان میرفت که گویی قمری برای جوجه اش دانه میبرد! به بن بست کوچه رسید، برگشت و از مسیر به سوی خانه حرکت کرد. در میانه راه صدای آشنایی او را فراخواند. نگاهش به چهره پر چین چروک الماس خانم دوخته شد! پیرزن زنبیلی پر از میوه در دست داشت و آن را زمین گذاشت. – مهرداد پسرم هر چند تا میخوای بردار مادر – ممنون مادر عزیزم! از میان میوه ها دو عدد زردآلو برداشت. از پیرزن تشکر کرد. الماس خانم مادر دو زن بیوه بود که بعد از طلاقشان فاحشه شده بودند و این غمی سترگ بود برای قلب رنجور این پیرزن تنها و بی کس! چند ثانیه بعد غرش رعد و برق شهوت ابرها را برانگیخت و باران با خشونتی کم سابقه به سوی زمین سرازیر گشت. مهرداد که به خیسی زیر باران عادت داشت اهمیت چندانی نداد و رفت و روی سکوی جلوی خانه دوستش حسن نشست. زردآلوها را نگاه کرد. دو تا زردآلوی رسیده قرمزگون! یکی را شکافت و شروع به خوردن کرد. در حال خوردن زردآلو، علاق بارکشی عرعر کنان زیر باران میدوید و صاحبش هم با یک چوب تر به دنبال او! از دور سگ کثیف پیر محله که نامش "داوود دوچله" بود داشت شکلات میخورد. صاحب این سگ کثیف یک شکلات فروش خرفت بدقیافه معروف به میرقماچ خان بود. از تماشای این صحنه خنده خوشی بر چهره مهرداد نمایان شد. لحظاتی بعدآسمان که آرام گرفت بلند شد و به سوی سرسرا حرکت کرد. رسید و در را گشود و به طرف پستو شتافت. بوی چوب نم خورده آرامش خاصی به او میداد. جایش دنج بود و هیچ ترسی از ورود غریبه ای نداشت اما آشنای درونش لحظه ای رهایش نمیکرد! در همین تب و تاب عشق عرق سرد بر شانه هایش نشست. میلی عجیب و کششی بنیاد کن تمام جسمش را فراگرفته بود. چند لحظه بعد قلم را برداشت و شروع به نوشتن برای معشوقه اش کرد. نوشت نوشت و با یک نقطه کاغذ را تا کرده و روی قفسه کتابها نهاد. باران همچنان میبارید. گوشه ای از سقف سوراخ بود و تکه های آب بر روی قفسه کهنه می چکیدند. روی تخت خواب دراز کشید. چشمانش را آرام بست. با تاریکی هوا ابرهای آسمان پراکنده شدند و آسمان تیره پر ستاره با غرور همیشگی اش هم آغوش با زمین گردید

سبزینه. میرعباس مشغول چیدن انگورهای رسیده در باغ خیلی بزرگی بود. اواخر شهریور ماه و سرخی شدید غروب خورشید انگورها را قرمزتر و خوشمزه تر میکرد. میرعباس فقط دو تا دختر داشت که یکی از دخترانش در خردسالی بر اثر بیماری فوت کرده بود و همسرش هم همینطور بر اثر بیماری فوت کرده بود. در خانه یکی یک دانه به اسم سبزینه که از جان برایش عزیزتر بود. میرعباس روی درخت گردو و در چند متری بالای درخت کلبه کوچکی بنا کرده بود که سبزینه را آنجا بگذارد. بنایی از گزند مار و حیوانات وحشی تا خودش با آسودگی به کارهای باغ بپردازد. یک باغ وسیع انگور، دور تا دورش دیوارچینی کاه گلی  بود و آبش از چاه تامین میگردید. چند تا دالان پی در پی هم، سمت چپ باغ را اشغال کرده بودند. اردکی از طفل های زرد و قهوه ایش مواظبت میکرد. باغ دارای سگ نگهبان بزرگی بود که کنار درب ورودی باغ با زنجیر به درخت بسته شده بود. میرعباس همین که کارش تمام شد وسایلش را جمع و جور کرد و به طرف خانه کوچک باغ گام برداشت. درخت گردوی بزرگ کنار خانه بود و سبزینه روی آن و توی کلبه بازی میکرد و با چوب ها برای خودش خانه های خیالی می ساخت. مرد کنار چاه سر و صورت و دستانش را با آب خنک شست و سبزینه را صدا کرد. چندین بار سبزینه را صدا کرد اما خبری از او نشد. میرعباس نگران به روی درخت گردو جست و داخل کلبه را وارسی نمود، اما اثری از سبزینه نبود. برگشت و همه جای باغ را گشت و مدام دخترش را صدا میزد. سودی حاصل نشد. در نگرانی شدید به بیرون از باغ رفت. دهکده روی سراشیبی کوه همراه با مردمی مهربان قرار داشت. به سوی کدخدا شتافت و از او کمک خواست. می ترسید و مدام با خود اهمیت ندادن به صدای سگ را در هنگام کار تکرار میکرد. بیشتر مردم دهکده در آغاز شب، فانوس به دست به دنبال سبزینه رفتند. مدام صدایش می زدند و همه جا را میگشتند. تا نزدیکی های صبح پی سبزینه را گرفتند اما اثری از او نبود که نبود. میرعباس که دیگر کاملاً نا امید شده بود و محک این سرنوشت شوم را نمی پذیرفت و سرش را به دیوار می کوبید و خود را ملامت میکرد. خود را مقصر گم شدن دخترش می دانست و احساس گناه آمیخته با ناامیدی از دست رفتن سبزینه وجودش را فرا گرفته بود. کنار جاده خاکی باریک، روی دو پا نشست و دستانش را روی سرش گذاشت که شاید اثری از او بیابد. هنگام شب برگشت و به اتاق جست. مشغول آماده کردن ذغال ها شد. بعد از اینکه ذغال ها گل انداختند شروع به کشیدن وافور نمود. آنقدر کشید که آرام آرام در سیاله ذهنی اش به فراموشی غم و اندوه نزدیک میشد. به وافور پوک میزد و چای می نوشید تا اینکه حالش کمی خوب شد. موجودی تریاکش زیاد بود و برای چند ماهش کافی بود. روزها و شب ها پی در پی هم گذشتند و سبزینه آرام آرام بدست فراموشی سپرده میشد. میرعباس اندوهناک از غم از دست رفتن دخترش بیمار شده بود و بسیار ناخوش بود. فقط تریاک سر پایش نگه داشته بود. ناخوشی میرعباس روز به روز شدیدتر شد تا اینکه در یکی از شب ها تنها و بی کس در اتاقی که گویی بوی سبزینه را میداد، جان داد و مرد. مردم دهکده خبردار شدند و مراسم و تشریفات فوت میرعباس را انجام دادند. یک سال گذشت. روزی از روزها غریبه ای توی جاده دهکده پای نهاد. مردم وی را نمی شناختند، هر کس میرسید نیمنگاهی به او میکرد. غریبه نامش سروانعلی بود و هم او بود که در آن غروب کذایی دختر چهارده ساله میر عباس را دزدید و به جای دوری برد و به عقد خودش درآورد. سبزینه از ندیدن پدر همیشه بی تاب بود و با حالتی انتظار گونه از پشت پنجره و یا روی سکوی حوض می نشست و به درب خیره میگردید. نزدیک غروب بود، تاریکی می رفت که حاکم شود. مرد از لای درب داخل باغ را دید زد. چند نفری مشغول کار بودند. وحشتی عجیب سروانعلی را فرا گرفت. عقب عقب می رفت که از دهکده خارج گردد. در راه مرد چابکی را دید و به سویش رفت و احوال میرعباس را جویا شد. بعد از شنیدن فوت پدر، غمگین گوشه ای نشست. ساعتی گذشت و وی سنگ ها را این ور اون ور پرتاب میکرد. حالا احساس گناه بر ذره ذره ی ذهن مرد حاکم شد. نگرانی سروانعلی از این بود اگر سبزینه ماجرای فوت پدرش را بشنود برای همیشه او را ترد میکرد. سروانعلی به جاده اصلی بازگشت و با کالسکه به طرف روستایش به راه افتاد. همین که رسید جلوی درب سبزینه را دید که داشت مربای آلبالو درست میکرد. سبزینه به محض اینکه سروان را دید به سویش شتافت و او را به آغوش کشید. سرش را روی سینه مرد گذاشت. انگار آرامش عجیبی از قلب مرد به جسم و روح او منتقل میشد. توضیحش سخت است گویی عشقی که از نفرت تولد یافته بود. بعد از تشریفات استقبال، سروان پای به اتاق نهاد و گوشه ای نشست و به پشتی تکیه داد. سبزینه وافور مخصوص سروان را آماده کرد و با یک استکان چای،جلوش گذاشت. سروان علی با تماشای بساط و منقل شروع به کشیدن تریاک کرد.هر چقدر میکشید لذتش بیشتر میشد و کامهای بیشتری میگرفت. سبزینه به کار خود مشغول شد. مربای خوشمزه و معطر آلبالو آرام آرام آماده خوردن میشد. سبزینه باردار بود و چند ماه بعد دوقولو زایید. یکی پسر و یکی دختر، مو نمی زدند.اسمشان را پریماه و غلامحسین گذاشت. حالا دیگر خانواده دو نفری سروان چهار تا شده بود. بچه  ها روز به روز در حال  بزرگ شدن و آرام آرام مشغول بازی های کودکانه شان می گشتند.

نویسنده: آرین آریان

ایدئولوژی ادبیات مدرن

اعتبار «رابرت موزيل»(1) به‌اين است که از اشاره‌هاي ضمني روش کار خويش کاملاً آگاه بود. او دربارة قهرمان خود، اولريش، اظهار داشت«او با انتخابي ساده روبه رو استيا هم‌رنگ جماعت گردد (زماني که در روم هستي هم‌چون رومي عمل کن) يا دچاراختلال عصبي شود». در اين‌جا موزيل مسألة مرکز‌ي ادبيات مدرن، آسيب‌شناسي (2) رواني را مطرح مي‌کند.

منبع: ایدئولوژی ادبیات مدرن