تئاتر Pythian Oratorio علی رغم این که مبتنی بر حرکات بدنی است، ابداً اروتیک نیست. گرچه شاید برای مخاطب ایرانی، به علت اینکه در تئاتر خودمان کمتر اینگونه کارها را دیده است، ابتداً اروتیک به نظر بیاید، اما با گذشت چند دقیقه از اجرا، مخاطبی که با دید غیراروتیک به کار بنگرد، اساساً زن بودن بازیگران را از یاد می برد و محو بازیِ آنها می شود. بازی ای که در اکثر مواقع بی نقص بود، اگرچه گروه ایرانیِ اضافه شده به گروه لهستانی در فاصله ای بسیار فاحش نسبت به آنها قرار داشتند و بازیِ خارج از ریتم آنها چشم را آزار می داد و ذهن را پراکنده می کرد. و نکته پایانی اینکه تئاتر Pythian Oratorio ، له یا علیه دین و خدا نیست و اساساً دغدغه دین ندارد و هدف اش هم دین نیست. پس اثری ضددین و ضدیگانه پرستی نیست بلکه اثری است روایت گر خدایان و الهه های یونان باستان! و در نقد بردگی! و در نقد مسخ شدگی! و در ستایش خرد! نقد و ستایشی البته به دور از شعارزدگی مرسومِ تئاتر ما!حال اینکه چرا مخاطب ایرانی چندان با آن ارتباط برقرار نمی کند سوالی است که باید در مجالی دیگر به آن پاسخ داد!
استفاده از این جستار با ذکر منبع و نام نویسنده بلامانع است.